Hallo beste lezers,
Welkom terug bij een nieuwe blog over mijn burn-out en mijn weg naar herstel. In mijn blog ---> https://www.ebering-schrijver.com/single-post/herzien-en-ontdekken heb ik het ook even kort gehad over dat ik 2 keer moest bloedprikken op verzoek van de huisarts. Hoe dat precies tot stand is gekomen kan ik me even niet meer herinneren. Ik weet wel dat ik na zelf onderzoek op het internet dat de fysieke pijn die ik had op sommige vlakken overeenkwam met fybromialgy.
Zelf onderzoek doen? Ja beter van niet LOL.
Hierdoor had ik dus wel de huisarts een bericht gestuurd. Ik kreeg een doorverwijzing voor de reumatoloog. Die constateerde dat ik idd geen fybromialgy had, maar wilde het wel veder onderzoeken. Die zelfde dag kon ik nog langs gaan voor de rontgenfotos van mijn rug en nek. Bloedprikken moest ik online een afspraak voor maken.
De dag nadat ik de eerste keer bloed had laten prikken, had ik een afspraak met mijn manager en direct leidinggevende.
Ik ging erg gespannen de afspraak in en dit had nog wel te maken met dat de eerste 3 maanden zo stroef was verlopen.
Gelukkig kon ik rustig mijn verhaal doen en in het gesprek nam de manager de regie. Hij was begripvol naar mijn situatie en er ook niet onbekend mee. Ik werk dus normaal gesproken op 2 locaties. De een is in zoetermeer waar ook mijn direct leidinggevende aanwezig is en de ander is in den haag. Mijn manager had wel gevraagd of ik de eerste 4 koffiemomenten even naar locatie zoetermeer wilde gaan. Dit ook omdat mijn leidiginggevende daar aanwezig is. Ik sprak mijn zorgen uit over de locatie, maar gaf ook aan dat ik mij wel flexibel wil opstellen en het een kans te geven.
De eerste keer weer terug in het hol van de leeuw.
Ja dat klinkt wat overdreven, maar zo voelde het zeker wel. Er is daar het nodig voorgevallen en de werksfeer was daar alles behalve ideaal voor iemand die met een burn-out loopt. Zo een koffiemoment is om te toetsen voor jezelf en je werkgever waar je staat en in welke mate er gesproken kan gaan worden over re-integeren.
De eerste dag dat ik daar moest zijn was de dag voor mijn 2de keer bloedprikken omdat de Alat-waardes in mijn bloed de eerste keer hoger dan de norm waren. Daar sta je dan voor de trap naar de ingang van je werklocatie. Knikkende knieeën en een bonkend hart. Handpalmen klam van het zweet. Je ademhaling onregelmatig. Oke, ik pak even 10 seconden voor mezelf. Get it together, you can do this!!! klonk het in mijn hoofd.
Binnen aangekomen keek ik als een kip zonder kop om me heen. Het voelde erg ongemakkelijk. Leidinggevende die op dat moment met jou aan tafel moet gaan zitten voor een kort gesprek is ook alleen maar met werkzaamheden bezig.
praten over koetjes en kalfjes was al voldoende. Nee ik zat daar en werd weer meegezogen in de werkroutine waar ik verre weg van klaar voor was. Een uur later liep ik de deur uit en ik was op. Er zat geen energie meer in mijn lijf. Knallende hoofdpijn. De dag erna bloedgeprikt en dan twee dagen erna weer zo een koffiemoment op werklocatie zoetermeer.
Ook dit ging niet hoe het zou moeten gaan. Ik ging weg en wist volgende week dinsdag moet ik er weer heen, maar ik zie dit niet zitten. Ik heb mij vanaf die donderdag met niks anders bezig gehouden dan het gesprek wat er aanzat te komen met mijn leidinggevende. Ondertussen kreeg ik de uitslag terug van het bloedprikken en waren mijn Alat-waardes weer gestegen. Hierop werd dus de doorverwijzing voor een echo van mijn lever gemaakt. Mijn huisarts wilde uitsluiten of het niks meer was dan de oorzaak stress. Die dinsdag op het derde koffiemoment heb ik gelijk mijn verhaal gedaan bij mijn leidinggevende en gevraagd of we koffiemoment 4 konden cancellen. Dat was prima zei hij en hij vond het spijtig dat het allemaal zo is binnengkomen. Dat ik de voorgaande koffiemomenten negatief heb ervaren. Hierop kwam een gesprek met de vervanger van mijn manager en kwamen de koffiemomenten op halt te staan. De week erop had ik dus een gesprek op een andere werklocatie en de dag na dat gesprek had ik mijn echo van mijn lever.
Dit bovenstaande gebeurde dus in een tijdsbestek van ongeveer 3 weken. Het is doordat ik afspraken in mijn agenda zet dat ik dit verhaal kan terughalen. Ik zou het zonder mijn agenda niet kunnen. Nu sluit ik hiermee ook deze blog af.
Zoals je ziet is dit behoorlijk hectisch en met de bekende brain fogg vanwege de burn-out is dit best lastig te handelen allemaal.
Bedankt voor het lezen en ik wens jullie een hele fijne dag.
Groetje,
E. Bering
