Hallo lieve lezers,
Na een 2 maanden traject te hebben doorlopen bij een psycholoog, was het duidelijk dat er nog veel werk aan de winkel was. Tuurlijk aan de oppervlakte was er aardig wat recht getrokken. Na een gesprek bij de bedrijfsarts te hebben gehad heeft de bedrijfsarts een andere psycholoog ingeschakeld. Het intake gesprek dat ik daar had benaderde ik dan ook met een dubbel gevoel. Aan de ene kant hoopvol dat er toch nog meer hulp kwam vanuit een psycholoog, maar aan de andere kant moest ik toch ook weer mijn verhaal vanaf het begin vertellen. Weer door alle gebeurtenissen en emoties.
Wil je geholpen worden zul je wel moeten zei ik tegen mezelf.
Eenmaal daarop gesprek verliep het best vlot. Of dat nu kwam doordat ik mijn verhaal niet voor het eerste vertelde of dat de psycholoog de juiste vragen wist te stellen, wist ik ook niet. Ik denk dat het een combinatie van de twee is.
Dat uur dat je daar zit vliegt voorbij. Ik kreeg een week later omdat er een weekend tussen zat dat ze het niet eerlijk vond om een traject te starten waar ik niet volledig mee geholpen ben.
Hierop had ik mijn huisarts benaderd en gevraagd voor een doorverwijzing naar PsyQ. Een week later kreeg ik een brief van hun dat het niet mogelijk was om een afspraak in te plannen. Daarop actie ondernomen en heeft mijn huisarts rivierduinen aangeschreven. Daar stond ik vrijwel direct op de wachtlijst. Tien weken lang wachten op hulp om handvaten te krijgen om met mezelf aan de slag te gaan. Aan de slag met mijn boosheid, angsten en emotie. Tussentijds kon ik weer terecht bij de praktijkondersteuner bij de huisarts. Mijn problemen waren er niet mee opgelost, maar ik had wel een plek waar ik mijn hart kon luchten. Van je af praten werkt soms ook lekker.
In de tussentijd probeer je zelf ook om manieren te vinden om te ontspannen. Bij mij was het meestal even lekker wandelen in de buurt of een bos. Ik weet nog goed dat ik een keer naar de Amsterdamse waterleidingduinen ben geweest omdat het mooi weer was en ik erg van de natuur houd. https://www.waternet.nl/service-en-contact/drinkwater/waar-komt-ons-drinkwater-vandaan/amsterdamse-waterleidingduinen/
Met mijn camera op pad ben ik daarheen gereden. Er zijn meerdere ingangen. Even lekker alleen in de natuur wandelen. Het was nog aardig goed weer dus dat zat mee. Ik had een doel, namelijk foto`s maken van de wilde dieren. Natuurlijk met alle respect en hun niet te storen in hun domein. Ik ben daar natuurlijk ook maar te gast en dan moet je hun gewoonte en leefomgeving respecteren. Na een 45 rond lopen en op afstand wel wat herten te hebben gezien, zag ik op een mooi stuk een boomstronk. Ooit stond daar een hoge grote boom. Mijn rust plaats had ik gevonden.
Op het moment dat ik ging zitten en voor me uit keek in gedachte merkte ik dat ik daar niet alleen was.
Ineens zag ik een prachtig dier mijn kant op kijken.
De hert was duidelijk niet onder de indruk van mijn aanwezigheid. Ze komt wel vaker mensen tegen. Iets dichterbij zag ik nog een boomstronk en ik besloot heel rustig daar te gaan zitten. Ze hield me wel in de gaten, maar bleef rustig liggen. Ik weet niet hoe lang ik daar heb gezeten voor dat ik besloot om een foto te maken.
Foto hier rechts is bewijs van mijn moment. In de momenten voor ik de foto maakte heb ik alleen maar oog contact gehouden en even op dat moment was ik niet in mijn hoofd. Niet vast in mijn gedachtes. Er waren geen gedachtes. Het was een puur moment van simpel weg zijn. Mijn hoofd voelde rustig en kalm. Als een stille oceaan waar geen storm te bekennen was. Even vergat ik al mijn zorgen en alles wat mijn hoofd doorgaans vulde. De natuur in zijn meest pure vorm bleek te helpen om de storm in mijn hoofd te doen laten liggen.
Toch toen ik eenmaal weg reed naar huis, kwam langzaam de storm in mijn hoofd weer op gang. Weer balende dat ik nog zeker 10 weken moest wachten voordat ik weer een intakegesprek zou hebben bij een volgende psycholoog. In de weken waren de depressieve gevoelens weer flink aanwezig. Het ene moment van de dag voel je je oke en het andere moment ben je weer down. Dan ben je weer moe van het down en somber voelen en moe van de fysieke pijn. Het is elke dag weer een strijd. Toch maar volhouden en toch maar doorgaan omdat er toch een wil is om weer blij te voelen en mentaal sterker te voelen. Om weer mentaal fit te zijn.
Ergens weet ik dat ik dit kan. Alleen moet je jezelf daar vaak aan herinneren.
Het is wel vervelend dat je jezelf er vaak ook niet toe kant zetten om je sociale leven actief te onderhouden. Soms kan je alleen maar hopen dat je netwerk je toch met open armen blijft ontvangen.
Bedankt voor het lezen.
Groeten E. Bering.
