E. Bering heeft veel kijk op het leven. Dit door de gebeurtenissen die hij mee heeft gemaakt en de mensen met wie hij te maken krijgt of heeft gehad in zijn leven.

Positief bestaat niet zonder negatief. Dit heeft de auteur ook zelf moeten ervaren en hij heeft er ook zijn manier in gevonden om er mee te leven. In zijn eerste gedichtenbundel neemt hij u mee op een reis door zijn leven.

 

Het eerste wat mij als persoon heeft geraakt was de scheiding tussen mijn ouders. Het eerste wat er door mij heen ging was onbegrip, woede, verdriet en leegte. Dit gebeurde toen ik 6 was. Mijn moeder waar ik woonde was zoals elke ouder elke dag aan het werk.

Waardoor ik bij mijn opa en oma was tot ze weer thuis was. Mijn vader woonde in Amsterdam en ik zag hem om de weekenden en vakanties. Dat is veel te weinig voor een jongen want jongens hebben immers toch hun vader nodig. zowel een moeder en vader hebben zo hun eigen taken als het gaat om opvoeden. Mijn opa en oma hebben mij met veel liefde opgevangen. Oma is altijd zo zorgzaam en een hardwerkend persoon. Opa was altijd een steunpilaar wanneer het nodig was en ik kon altijd met hem lachen. Ondanks dat ik niks vertelde waar ik mee zat wist hij altijd de juiste woorden te zeggen die mij weer kracht gaven om door te gaan en de moed niet op te geven. Als je ouder wordt snap je pas ook dat kinderen onderling gemeen tegen elkaar kunnen zijn, vooral op school. Ik werd veel gepest, getreiterd, geslagen en geschopt. Doordat ik thuis mezelf beschouwde als de man in huis omdat mijn vader niet bij ons woonde, hield ik dus ook mijn problemen voor mezelf.

Dat zorgde er af en toe voor dat ik het niet meer zag zitten. Als het èèn ding is wat ik heb geleerd is dat je nooit moet opgeven als het leven niet mee zit.

Hoofd omhoog en doorgaan. Laat je niet kennen. Dat zijn de woorden van mijn opa. Voor andere Bekend als Cees Driessen verliet het leven op 28 november 2009. Mijn leven viel in stukken uit elkaar. Ik wist me geen raad. Ik wist niet wat ik moest doen. Hierdoor kwamen dus veel problemen die ik had weg gestopt naar boven en dat zorgde voor de nodige problemen in mijn leven. Door hulp te zoeken, erover te praten en te schrijven gaf ik alles op zijn tijd een plek en accepteer ik het ook dat het eenmaal zo gelopen is.

De pijn gaat nooit weg, maar dat is iets wat ik heb moeten leren accepteren.