Waar oude wonden nog spreken, maar heling begint met luisteren.

Beste lezers,

Vandaag wil ik het hebben over oude relatie dynamieken die voor weerstand zorgen, als je zelf oude patronen probeert te doorbreken.

Het is omdat mensen in de loop der jaren om je heen gewend zijn geraakt aan een bepaalde versie van jou als persoon. Een versie waar ze zelf soms ook baat bij hebben.

Denk aan de pleaser. De persoon die altijd andere te vriend wil houden. Wat vaak weer voor komt uit angst voor verlating of het gevoel hebben gehad dat ze nooit goed genoeg zijn. Zo lang ze dan maar blijven voldoen aan de behoeftes van een ander, dan worden ze niet verlaten.

Hierdoor vergeten ze hun eigen behoeftes en emoties. Die zijn dan niet belangrijk. Waarom wordt iemand zo? Dat kan verschillende oorzaken hebben. Als kind hebben ze vaak te horen gekregen dat ze niet goed genoeg waren. Ze werden niet voor vol aangezien. Sommige kinderen kregen letterlijk dit verbaal te horen: jij kan ook niks, doe je het weer verkeerd?! De ernst van dit alles is, is dat dit vaak ook vanuit eigen overtuiging is vanuit de ouders. Ook hun dragen een rugzak en soms met zaken die ze liever loslaten. Uiteindelijk zijn we mensen en kunnen we op sommige momenten ook even niet lekker in ons vel zitten. Dan val je terug in dat wat je gewend bent als kind. Het deed zeer, maar het was toen het normaal. Dus voelt het vertrouwd.

Soms krijgen kinderen het ook non-verbaal mee. Vaak als een kind een emotie voelt en er geen ruimte is om dit bespreekbaar te maken, creeërt het ook eenzaamheid en het zorgt ervoor dat het kind zich niet gezien en gehoord voelt. Doordat een kind lerende is, zal het het altijd eerst bij zichzelf zoeken. Ik ben zeker niet aardig genoeg of ik doe het niet goed?

Er broeit van alles onder het oppervlak, maar het wordt weggestopt. Het is immers niet belangrijk. Zelf schematherapie ondergaan betekend ook het ontleden van gevoelens die lang weggestopt waren. Overtuigingen die je ergste vijand zijn geworden. Het is wat je te horen kreeg of het gevoel dat je gegeven is. Het non-verbale is iets wat er snel tussen door glipt en wat niet gelijk zichtbare schade toont. Zoals een klap bijvoorbeeld wel kan doen. Zelf als ouder hier zo bewust mee bezig zijn, is confronterend en pijnlijk. Zeker als de criticus het hoogste woord krijgt. Dat zelfs de lieve woorden van je eigen kind hem niet helemaal weg kan maken. Het verleden sijpelt door naar het heden en dat breekt je soms in tweeën.

Ik schrijf om meer maatachappelijk begrip te creeëren. Om het onzichtbare zichtbaar te maken. Littekens van de ziel.

~E. BERING~