Hallo beste lezers,
We zijn weer een week verder. Het liefst zou ik over het moment van nu schrijven, maar dan klopt mijn verhaal niet meer. In mijn vorige blog hebben jullie gelezen dat ik mijn eerste afspraak bij een psycholoog had gehad op maandag 13 maart. Zo niet dan nodig ik je uit deze alsnog te gaan lezen. Wil je vanaf hier inspringen kan dat natuurlijk ook. Hoe dan ook ben ik blij dat je op de link hebt geklikt die jou hier bij mijn blog en website heeft gebracht.
Eerste afspraak bij de psycholoog zat er op.
Okè dan word je de dag erna wakker. Nog steeds even verward als de dagen en maanden ervoor. Nog steeds onduidelijkheid over je weg naar herstel. Langzaam komt de dag ervoor in je geheugen terug. Wat was dat heftig en ook wel heerlijk om even alles eruit te hebben kunnen gooien. Toch is het allemaal even ordenen wat er allemaal zoal is boven komen drijven in het gesprek. De afgelopen maanden merkte ik al dat het fysiek ook niet lekker zat. Normaal was ik 6 dagen in de week te vinden in de sportschool. 45 minuten lang was ik dan aan het knallen. Mijn eten was er volledig op aangepast. De energie was er niet meer voor. Na 10 minuten voluit knallen was de tank alweer leeg. Boodschappen doen wanneer het druk was werd een uitdaging. Puur omdat je niet zit te wachten op een paniekaanval midden in de winkel.
Ik ben dus in 2021 in een maand tijd 2 keer door mijn rug gegaan. Mijn gezin en ik kregen een nieuw huis toegewezen, na jaren op de wachtlijst te hebben gestaan. Drie weken voor we de sleutel in ontvangst zouden nemen ging ik door mijn rug. Dit was in totaal mijn negende keer in mijn leven. Ik dacht oké prima, ik doe het 3 weken rustig aan en dan moet ik toch echt gaan klussen. Ik had gelukkig hulp van mijn vader. Ik wilde behangen en had dit nog nooit gedaan. Mijn vader wel en toen hij hoorde dat ik wilde behangen en ik duidelijk van geen kaas gegeten had, bood hij zijn hulp aan. Nu is mijn vader altijd iemand die goed is in klussen in en om het huis en in de tuin kan hij er ook wat van. In die weken voor de fysieke verhuizing ging het prima met behangen en klussen met behulp van paracetamol en mijn vader.
Even een paar drempels halen bij de gamma.
Dat ging finaal fout. Ik moest keihard niesen vanwege een paar zakken mest die vlakbij lagen en het schoot weer in mijn rug. Zó, nu weten jullie ook waar mijn rug klachten vandaan komen LOL. Dus ja om weer even veder te gaan waar ik gebleven was. Ik had de huisarts benaderd met het vermoeden dat ik fibromyalgie had. Dit stuk is wel een waas in mijn geheugen. In 2 weken tijd had ik 2 keer bloed geprikt en had ik ook een echo gehad van mijn lever. Die echo kreeg ik omdat in de resultaten van het bloedprikken gebleken was dat mijn Alat-Waardes aan de hoge kant waren.
zie link voor meer informatie over Alat-Waardes en stress. --> https://liberi.nl/leverproblemen/
Ik was blij dat mijn huisarts hier zelf op door pakte en na de echo was er inderdaad een lichte vervetting te zien op mijn lever. Dit was nog niet perse ernstig en de beste remedie is dan ook stress reduceren.
Nou uitdaging aanvaard. Ik was in die twee weken ook op een van mijn werklocaties geweest en omdat ik daar toch al veel stress ervaarde, was dat ook de verklaring van de stijging van de Alat-waardes in mijn bloed.
Ik moest echt gas terug gaan nemen.
Ik maakte me in het begin alleen maar zorgen over dit alles. Mentaal zat het niet lekker en wist ik niet hoe het verder moest gaan. lichamelijke gezien had ik ook het gevoel dat ik al aan het afbrokkelen was.
Shit ik ben pas 39. Dit kan niet gebeuren! Hoe is het zover gekomen? Altijd maar doorgaan en jezelf op de laatste plek zetten. Het waren een hoop vragen die naar boven kwamen drijven. Praat er maar over zonder dat je je sterke status als echtgenoot en vader verliest. Wat moeten hun wel niet denken als het overduidelijk is dat ik het allemaal niet meer overzie? Wie ben ik als ik de regie niet in handen heb en als ik niet weet hoe ik verder moet? Waar en hoe begin ik toch aan mijn herstel? Er was maar één feit wat ik zeker wist! Ik moest mijn leven, relaties en mezelf gaan herzien. Wat heb ik al die tijd gedaan, gedacht en gevonden van dit alles? Daarnaast moest ik ook weer de nieuwe ik gaan ontdekken. Hoe pas ik nog in de maatschappij en hoe pas ik nog in relatie tot anderen in hun leven en zij in het mijne. Dit bracht me op het moment van besef toch echt een hoop angst en onzekerheid. Want wie heb je "fout" behandeld en wie heb je te snel uit je leven gesneden. Heb ik sommige keuzes wel terecht gemaakt. Sta ik nog achter de keuzes die ik heb gemaakt of had ik dit anders willen doen. Je wilt zo graag praten, maar aan de andere kant wil ik ook weer andere niet lastig vallen met mijn emotie en verhalen. Zeker voor mensen die dichtbij je staan is dit soms niet te bevatten. Want je hart luchten bij mensen die dichtbij je staan en duidelijk heel veel om je geven is toch logisch. Althans in een perfecte wereld zou dit inderdaad het geval zijn. Ik merk dat ik in dit geval van het hebben van een burn-out en een depressie, ik weer terugval in mijn oude gewoonte. Ik los het zelf wel op. Deed ik als kind ook al. Dit heeft niks te maken dat ik geen liefhebbende mensen had om mee te praten. Ik deed dat gewoon niet. Alleen dit uitleggen is lastig en pijnlijk omdat het nooit bedoeld is om iemand te kwetsen, maar puur omdat je niet beter weet. Praten met een psycholoog gaat dan makkelijker want die kan je toch niet kwetsen, omdat je daar geen persoonlijke band mee hebt.
Een ding was duidelijk: ik kan niet meer terug naar wie ik was als ik wil veranderen. Als je dit laatste kan accepteren ben je weer een stap dichterbij je herstel.
Ik laat het hierbij en hoop dat jullie er van hebben genoten of er iets van hebben opgestoken.
Via mijn contact pagina mag je een bericht of een vraag achterlaten. Na 5 blogs over het onderwerp burn-out en herstel ben ik toch wel benieuwd naar jullie gedachte.
Bedankt voor het lezen en een fijne dag
Groeten,
E. Bering.
afbeelding credits: https://pixabay.com/nl/users/joshuaworoniecki-12734309/
