Hallo allemaal,
Ondertussen hebben jullie een beetje kunnen lezen over het ontstaan van mijn burn-out. Rechts zie je een afbeelding die laat zien welke woorden ik al sinds mijn jeugd tegen mezelf zeg. Sommige nog steeds en sommige niet meer.
Om even door te gaan op mijn vorige blog. Wil ik het hebben over de eerste stappen naar hulp zoeken. POH GGZ dat zijn praktijkondersteuners waar je je verhaal kan doen en hun kunnen je vaak al goed op weg helpen om in te zien waar het probleem zit bij jezelf en ze proberen je hier naar hun kunnen doorheen te begeleiden. Dat allemaal in dat uur dat je daar op afspraak komt. Ik dacht nu dus ook dat de gesprekken voldoende waren. 16 januari 2023 was dan mijn eerste gesprek. Je stapt binnen en word warm verwelkomt en je gaat zitten. Het begint simpel met de doorverwijzing van je huisarts want dit maakt ook de eerste afspraak. Dan volgt er een korte inleiding van de Praktijkondersteuner met het korte verhaal wat ze mee heeft gekregen van de huisarts. Je bespreekt je klachten en dan denk je: nou ben ik dat ook weer kwijt. Dan komt het hoor. Ze begint vragen te stellen waarvan je even niet weet wat je ermee aan moet omdat de vragen emoties los maken die je normaal zo goed weet te verbergen. Zodat je er niet over hoeft te praten en zodat je de emoties niet hoeft te voelen. Dit gesprek duurt een uur en ondanks dat huilen vaak niet gaat omdat je het niet toe laat, lijkt wel vanzelf te gaan ineens. Tegenhouden heeft geen zin.
Dan plan je een volgende afspraak in en word je naar de deur gelopen en met een bedankt en tot de volgende keer loop je weg. Waarop ze je nog de aanmoedigende woorden toe spreekt "Hou je sterk het komt goed".
Nu had ik het getroffen dat er een klik was met de praktijkondersteuner. Ik kreeg wel van mijn huisarts de vraag of het goed was gegaan? wat vond ik van het gesprek en de persoon? Dit ook omdat mijn huisarts ook weet dat ik in het verleden na 1 gesprek met een andere praktijkondersteuner gestopt was omdat er geen klik was. Ik gaf nu aan dat dit wel goed zat. Nu blijkt het zo dat ze officieel geen praktijkondersteuner is maar een ervaringsdeskundige. Wat eigenlijk met een mooi woord omschrijft dat ze zelf ook haar nodige bagage heeft als het neerkomt op burn-out e.d. Voor mijn gevoel sloot dit perfect aan. Ik had voor deze afspraak al telefonisch contact gehad met de bedrijfsarts waar ik 26 januari weer heen moest gaan. Aan de telefoon leek het een begripvolle man, maar de 26ste van januari kwam ik erachter dat zijn doel was mij snel terug de werkvloer op te krijgen en niet mijn herstel. Ik ga niet in details treden, maar dit gesprek heeft een behoorlijke negatief impact op mij gehad en leverde alleen maar stress op. Meer stress betekende dan ook gelijk meer klachten. Ik wist nu dat ik mezelf moest beschermen tegen een werkgever en een bedrijfsarts. Dit word een gevecht waar ik geen energie voor heb. Ik wist dat ik hoe dan ook dit gevecht moest aangaan want er werd mij onrecht aangedaan. Er werd niet geluisterd. De ene wond na de andere werd opengereten. Daar ging ik dan het web op. website UWV e.d. met de simpele vraag: welke rechten heb ik bij een ziekmelding en een burn-out. De burn-out was dus op dit punt ook al vastgesteld. Daar stond ik in de vechthouding ( mentaal) en mijn herstel stond hierdoor op een laag pitje.
Zijn jullie ook klaar voor een volgende blog.
Dan moet je even een week geduld hebben LOL.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Groetje E. Bering. Ik wens iedereen een fijne dag.
Comments