Hallo lieve lezers,
Ondanks dat mijn verhaal doen bij een psycholoog of praktijkondersteuner niet nieuw voor mij is, blijft zo een kennismaking toch spannend. De enige voorbereiding die ik had gedaan, was het invullen van de vragenlijsten die de psycholoog had opgestuurd via de mail. Bij zo een kennismaking is het deels wat vertel je zelf en daarnaast worden ook de antwoorden besproken die je op de vragenlijsten hebt ingevuld.
Hoe zal het gaan?
Dat is wel een vraag die in je hoofd om gaat. Het is natuurlijk zo dat elke psycholoog naast de rode draad die ze volgen ook een eigen invulling hebben aan de behandeling en het verloop ervan. Ik ga niet inhoudelijk in op de therapievormen die er zijn, want dat zijn er erg veel. In dit geval ging het hier om (CGT) Cognitieve gedragstherapie voor meer info zie de link --> https://www.ggzgroep.nl/behandeling/cognitieve-gedragstherapie
Het eerste gesprek gebeurd er veel. Je praat over waar je mee zit en behandeld je ingevulde antwoorden. Nu heb je in mijn vorige blog kunnen lezen dat het niet zomaar iets was waar ik mee zat. Het gaat hier om de suïcidale gedachtes. Het effect dat het op mij heeft en wat voor emoties erbij komen kijken. Met precies de juiste vraagstelling weet ze je toch aan het praten te krijgen. Ook als je geen makkelijke prater ben als het op je gevoelens aan komt. Met het aangeleerde patroon ( mannen huilen niet ) in je achterhoofd, merk je tijdens het praten in jezelf een hoop weerstand. Mijn psycholoog kon dit goed aflezen aan mijn gezicht en wist op dat soort momenten ook door te pakken. Op dat moment praat je ineens over een gebeurtenis waar je bewust heel lang al niet aan gedacht hebt. Zover terug dat je overladen word met emoties vanuit je kindertijd.
Waarom overkomt mij dit?
Het zijn pittige gespreken, want je emoties krijgen de vrije hand om naar de voorgrond te treden en ik probeer op het zelfde moment die emoties weer terug te stoppen. Helaas de deksel is van de put geblazen en de enige weg die je nog kan gaan is vooruit. Mijn psycholoog had mij verder gevraagd naar mijn hobby`s en wat ik doe ter ontspanning. Ontspannen is er helaas maar weinig bij. Het lukt me niet om even stil te zitten en te niksen. Na een minuut of twee slaat de onrust toe. Ik mediteerde weleens in het verleden, maar zelfs daar was de onrust in mijn hoofd nu te groot voor.
Ik had net pas een paar weken daarvoor een heel intens innerlijk dialoog met mezelf gehad. Mezelf ervan overtuigd niet het leven op te geven.
Het zijn maar gedachtes
Gelukkig had ik nu wel een bedrijfsarts die mijn verhaal heeft aangehoord en ook mijn herstel voorop stelde. Laten we even over een maand kijken als je een paar behandelingen heb gehad, hoe het met je gaat? Ik kon eindelijk beginnen met herstellen. Nu begon het werk pas echt. Met volle moed was ik vastberaden hier ook wel uit te komen. Ik ging bij de psycholoog met een lege batterij weg. Ik was op maar wel opgelucht dat ik weer hoop voelde.
Ik wil jullie als lezer bedanken voor het lezen.
Groeten,
E. Bering
