Even een korte inleiding.
Sinds 27 dec 2022 loop ik in de ziektewet. Dit is vanwege een burn-out die gepaard gaat met een depressie.
Ik wil in mijn blogs mijn verhaal doen. Hoe het naar mijn idee begon. De signalen die ik gemist heb en die mij nu wel duidelijk zijn. Het verloop van mijn herstel. De vragen die opkomen bij mezelf en ook de gevoelens. Nu is het niet de bedoeling dat ik jullie overspoel met een hoop zielige verhalen en ik ben zeker niet opzoek naar medelijden.
Wat ik persoonlijk wil bereiken is om het begrip voor een burn-out te vergroten. Dat er veel onbegrip is is mij wel duidelijk geworden. Vaak is dit zo omdat mensen er zelf niks mee te maken hebben gehad bij zichzelf of hun omgeving.
Ik hoop dus dat ik hier via deze mensen bereik die er meer over willen weten. Voor hun zelf of misschien omdat ze iemand hebben die dicht aan het hart staat die te kampen heeft met een burn-out. Ook hoop ik dat mensen die het gevoel hebben dat ze er alleen voor staan steun kunnen vinden in mijn woorden.
Waar ik het nu in mijn eerste burn-out blog over wil hebben is buiten het bovenstaande ook vooral de begin fase van een burn-out.
De begin fase is niet het moment van ziekmelden geweest. De begin fase van mijn burn-out was lang daarvoor al begonnen. Om precies te zijn was dit in het jaar 2018. Dan hoor ik je denken zo 2018 en 2023 daar zit toch aardig wat jaren tussen. 2018 was ik van werkgever overgestapt naar mijn huidige werkgever. Bij het bedrijf waar ik hiervoor werkte had ik mij al ziek gemeld zo aan het einde i.v.m. spanningsklachten. Uiteindelijk heb ik daar nog een maand gewerkt en kwam ik via een connectie van mij bij mijn huidige werkgever terecht. Blij als ik was en moeizaam dat de overstap ging dacht ik ja nieuwe ronde en nieuwe kansen. Het was spannend en ik had er zin in om weer in de beveiliging te gaan werken. Ik kreeg de nodige certificaten: EHBO, BHV en BHV Ploegleider. Het was een locatie waar veel gebeurde. Helaas deed ik dit met nog steeds de spanningsklachten van het vorige bedrijf. Daar was zonder dat ik het wist het eerste signaal. Prikkelbaar, boos en snel in vecht modus met iedereen die mij voor mijn gevoel onrecht aan deed. Uiteindelijk na ongeveer 1.5 jaar ben ik na ziekte en onvrede bij de manager voor de keuze gesteld. Je stapt over naar een andere locatie met contract verlening of je hebt geen werk meer. Nou dan maar overstappen. Toen was het nog: vanaf 5 dec 2019 ben je niet meer welkom op je huidige locatie. Half november 2019 werd ik tijdelijk op een andere locatie gezet in afwachting van de benodigde screening. 2.5 week 8 uur per dienst een hek bedienen voor in en uit rijdende auto`s. Ik wilde er mee stoppen, maar ik wist naar welke locatie ik zou gaan en daar was ik al bekend. Eenmaal daar voelde ik mij redelijk op mijn plek. ondertussen liep ik op eigen verzoek bij POH-GGZ. Dat is praktijkondersteuning bij de huisarts om gesprekken te voeren en om te kijken of er meer psychologische hulp nodig zou zijn. Voor nu was dit voldoende. Ik ging net wat positiever kijken naar de wereld en mijn eigen leven en toen kwam covid. In het begin kon ik er nog wel mee omgaan, maar naarmate het duurde en duurde en bij sluiten van sportscholen daardoor ook ik mijn ei niet meer kwijt kon, werd het mij allemaal teveel.
Hier voelde ik dat het mentaal telkens slechter ging. Ik heb toen nog 2 keer met mijn praktijkondersteuner aan de telefoon gehangen, maar vanaf dat punt was het bergafwaarts.
Voor nu laat ik het even hierbij. Het is misschien een beetje lang van stof, maar om een goed verhaal te vertellen moet je toch bij het begin beginnen, niet waar?
Ik hoop dat u toch blijft lezen en uw mail in de gaten houd voor mijn volgende blog.
Kent u iemand die in een burn-out zit en zich alleen voelt, deelt u dan mijn blog?
Ook personen met veel mensen om hun heen kunnen zich alleen en niet gehoord voelen.
Ik heb op mijn website ook een contact pagina waar mijn email staat en waar u uw vragen kwijt kan.
Ik zal proberen uw vragen te beantwoorden.
met dank wens ik u nog een fijne dag.
Comments