Beste lezer,
Wat leuk dat u er weer bent. Ik ben altijd opzoek naar afbeeldingen die mij een beetje op weg helpen met het vinden van een titel en waar ik over wil schrijven. Natuurlijk ga ik het niet letterlijk over lekker in de bossen wandelen hebben. Alhoewel dat toch een hoop rust geeft. Waar ik woon heb je meer parkeren en natuurlijk ook wel wat bossen, maar het is niet zo groot als bijvoorbeeld de Utrechtse heuvelrug of de Amsterdamse waterduinen. Beide wel een aanraden als je de natuur in wil en even wilt ontsnappen aan de dagelijkse stress van het drukke leven.
Nee ik ga het dus niet alleen maar over wandelen hebben, maar tips voor mooie natuurgebieden zijn altijd welkom. Dat kan via mijn contact pagina.
Zo nu over tot de orde van de dag. Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn laatste blog, moest ik mezelf de eerste 3 maanden bewapenen met informatie om mezelf te beschermen tegen de mogelijk druk die vanuit de werkgever zou kunnen komen. Eerste bewijs dat de druk er was kwam door het telefoontje van mijn casemanager. Ik had een verzoek voor een nieuwe bedrijfsarts ingediend, aangezien ik hier recht op heb. De beste man verteld mij dat als ik het niet eens was ik dan maar naar het UWV moest gaan voor een deskundig oordeel. Let op dit betaal je uit eigen zak. Nu had ik al een artikel gevonden dat mij bewijs gaf dat hij voor het gemak even een stap oversloeg, want ik had dus eenmalig recht op een nieuwe bedrijfsarts. Weliswaar moet de werkgever dit voor zijn rekening nemen. Na het voorlezen van het artikel dat ik had gevonden waar dit in stond zei hij: Je hebt wel je huiswerk gedaan. Dat klopt zei ik. Geen probleem je hoort nog van me, ik ga het regelen. Nou dat voelde even goed. Ondertussen in de eerste 3 maanden geen kans om mezelf op te laden en geen kans om te starten met herstel. Al wist ik niet hoe ik dat überhaupt zou moeten doen.
Maar goed mentaal ging het bergafwaarts en het feit dat mijn verjaardag in maart er aan zat te komen boeide mij vrij weinig, want ik was moe en op en klaar. Geen uitzicht op een positieve toekomst. Ik liep in deze maanden met een hele sterke innerlijke stem die mij angst aan joeg. Een neergaand spiraal. Als een spiraal glijbaan waar je vroeger maar al te graag naar beneden vloog en veilig landen op een zachte ondergrond, kon ik nu niks anders dan mij proberen vast te klampen aan de randen. Ik probeerde met al mijn kracht niet te luisteren naar de stem. Ik zag geen zachte mat aan de onderkant van de glijbaan, maar een groot zwart gat. Ik probeerde mezelf er aan te herinneren dat ik een hele lieve vrouw, lieve dochter en lieve familie om me heen had. Er kwam schuldgevoel en schaamte naar boven. Daardoor weer teleurgesteld in mezelf, dat ik maar niet in kon zien dat ik zo een geluk had. Na alles wat ik heb doorgemaakt in mijn leven. Ook naar mijn ouders voelde ik schaamte. Door dat ik mijn gezin hier niet mee lastig wilde vallen en bezwaren met mijn gedachtes voelde ik me erg alleen. Ik kon gelukkig bij de praktijkondersteuner wel mijn verhaal kwijt. Nu komt het dat ik daar dus op gesprek ben en ze vroeg mij hoe het met mij ging. Ik wist niet hoe ik het moest vertellen en begon te huilen. Daar zit je dan als man die altijd heeft geleerd dat mannen niet huilen in volle tranen te huilen. Ik probeerde het te stoppen, wat er alleen maar voor zorgde dat mijn lichaam pijn ging doen. Ze stelde mij op mijn gemak. Het helpt wel op zo een moment dat je niet praat met iemand die dichtbij je staat. Al stotterende vertelde ik haar dat ik het niet meer zag zitten. In ieder geval dat ik de gedachtes had en dat de gedachtes eraan me heel bang maakte. Haar vraag stelling veranderde van geruststellend naar direct. Hoe vaak heb je die gedachtes en heb je al aan manieren gedacht hoe je het zou doen.
Even tussendoor wil ik zeggen dat hier over schrijven en het delen met het idee dat ook mensen die dichtbij mij staan dit gaan lezen beangstigd mij wel. Ik ben wel iemand die wanneer hij een verhaal verteld wel alles verteld.
Ik keek kon alleen maar antwoorden dat ik wel had gedacht aan hoe ik het zou kunnen doen zodat ik er het minste pijn zou ervaren. Tegelijkertijd begon ik weer te huilen en zei ik dat ik het niet wilde, maar dat ik het zei omdat de gedachtes behalve angst ook verdriet en schaamte los maakte. Hoe zou mijn vrouw dit opvatten. Mijn dochter is te jong om dit soort dingen te horen dus die vertel ik het zeker niet. Misschien ooit als ze ouder is en volwassen. De praktijkondersteuner vertelde dat ze nu de huisarts moest inschakelen. Binnen 2 minuten was de huisarts aangeschoven en kon ik het nogmaals vertellen. Haar eerste paar vragen waren het zelfde als ik net al had beantwoord, maar daarna vroeg ze gelijk of ik al in contact was met een psycholoog. Ik ga haar aan dat ik op de wachtlijst sta en dat ik 26 mei pas terecht kan. Dit vond mijn huisarts te lang en ik ook en ze vroeg of ik een bericht wilde sturen naar de psycholoog om mijn verhaal te vertellen hoe diep ik nu zat en of ze eerder plek had. Ik had dat toen ik thuis kwam gelijk gedaan. De volgende kreeg ik al een bericht.
Mogelijk kan je 13 maart terecht, ik kom hier nog op terug. Enigszins gerustgesteld dat er misschien een mogelijkheid was voor een afspraak kon ik het even laten bezinken. Mijn vrouw vroeg verder hoe het gesprek was en vertelde alleen dat er een mogelijkheid was dat ik eerder naar een psycholoog kan en dat anders de huisarts druk gaat uitoefenen zodat er plek komt. Niet daar dan wel elders. Ik durfde nog niet te vertellen waar ik soms aan dacht.
Ik moest 9 maart naar de nieuwe bedrijfsarts en 5 min voor ik werd binnen geroepen belde de psycholoog met het goede nieuwe dat ik maandag 13 maart bij haar op gesprek kon komen. Ik had via de digitale omgeving al de vragenlijsten ingevuld en die zouden we dan doornemen. Ik ging dus met een lach naar binnen bij de bedrijfsarts, maar ik moest voor mij gevoel wel even uitleggen waarom die lach op mijn gezicht stond. Er was een klein beetje van de mist in de verte opgeklaard.
Het is een pittige blog en ik hoop dat het in goede armen word ontvangen. Het is beste beangstigend om dit te delen. Ik wilde het eerste ook niet, maar het hoort eenmaal bij mijn verhaal. Ik verklap wel even om het weer wat te verlichten dat ik dus gekozen heb om door te zetten en niet op te geven. Ook mijn vrouw weet er nu van en dat brengt toch ook veel rust.
Ik dank jullie voor het lezen.
Ik wens u een fijne dag,
E. Bering
Comments