Beste lezer,
Als eerst wil ik even zeggen dat het werkelijk goed voelt om te beseffen dat ik langzamerhand meer en meer uit mjin derpessie klim. Ik heb nog een weg te gaan, maar als ik kijk hoe wonderlijk en anders ik de wereld om me heen soms ervaar word ik daar vrolijk van.
Sinds kort ben ik begonnen bij een ander object en ik voel me hier prima op mijn gemak. De rust keert langzaam terug en dan merk je dat je weer zin krijgt om dingen te ondernemen. Wat mij is opgevallen en ik denk dat er genoeg andere zijn die het ook hebben. Is dat ik mezelf een hoop mooie momenten heb ontnomen vanwege angst. Soms kan angst je juist behoeden voor gevaren en of fouten, maar soms mis je er wel een hoop door. Bij een gezonde en verstandige afweging om iets wel of niet te doen, kan je er al snel achter komen dat je angst de situatie erger maakt dan dat het daadwerkelijk is.
Stel je eens voor dat je bijvoorbeeld zangles volgt en dat je de kans krijgt om voor een klein gezelschap op te treden. Het gezelschap bestaat vooral uit ouders van mede studenten. Het is pas in 2020. Waarom zou je je er nu druk om maken of het wel 100% goed gaat of niet. Waarom moet het perse goed gaan. Is een foutje maken niet menselijk? Laten de bekende artiesten niet hier en daar af en toe een steekje vallen hier en daar? Dat word ook geaccepteerd en buiten dat zijn hun het wel gewend om op het podium te staan.
Ik zeg stap in je angst en zie het onder ogen. Dat is dus wat ik vaak herhaal tegen mezelf. Ondanks al een paar keer op een podium te hebben gestaan. Elke keer voelde als een eeuweigheid, maar in werkelijkheid was het maar een paar minuten. Hoe ik het er vanaf ga brengen dat is nog de vraag, maar probeer ik mijn angst en zenuwen nu juist om te zetten naar zin. We mogen best fouten maken. Je kan er alleen maar van leren. Leg daarom de lat niet te hoog voor jezelf. Ik weet in iedergeval dat ik dat ook ga probren volgend jaar.
Laten we ons zelf oke vinden en accepteren waar we goed in zijn en waar we minder goed in zijn. Teslotte moeten we met ons zelf leven. Dus waarom dan niet blij en trots op jezelf zijn.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende Blog.
Groeten, E. Bering
