Beste lezers,
Ik zou deze blog makkelijk donderdag al hebben kunnen schrijven, maar ik heb nu eenmaal de zondag ingesteld als schrijf dag. We kennen het allemaal wel.
De zware last van een bagage van wat we allemaal hebben meegemaakt. Bij de een is het zwaarder dan bij de ander, maar bagage is bagage. Het is zelfs mogelijk dat bijvoorbeeld twee mensen het zelfde hebben meegemaakt, maar de een tilt er zwaarder aan als de ander. De een pakt sneller de draad weer op en de ander blijft er langer mee zitten. Ik heb mij wel afgevraagd waarom dat zo is, maar een definitief antwoord heb ik er niet op gevonden. Het zou kunnen dat de ene persoon zijn of haar gevoel makkelijk accepteert en verwerkt dan de ander.
Over het algemeen zijn voor zover ik weet schrijvers van het zij een boek of van liederen wat gevoeliger en ervaren het vaak ook intenser. Dat houd niet in dat dit standaard zo is of dat niet schrijvers ongevoelig zijn en alle problemen maar met een korreltje zout nemen. Tegen mij is vaak gezegd: blijf toch niet in het verleden leven/hangen want daar kom je niet verder mee. Dat klopt ook wel, maar op dat moment dat je in een gevoel zit wat je futloos of verdrietig maakt heb je niet veel aan dat soort clichés. Natuurlijk is het allemaal goed bedoeld, maar wat heb je dan wel nodig op dat moment. Naar mijn idee is dat simpel. Op dat moment moet je tegen jezelf kunnen zeggen: nu op dit moment voel ik mij rot en ik heb echt nergens zin in. Dat moet je kunnen zeggen, maar accepteer de situatie en het gevoel wat het je geeft. Toen mijn opa overleed was ik er kapot van. Ik was boos op de wereld en ik had nergens meer zin in. Ik stond stil. zeker vijf jaar heeft het geduurd voor dat ik heb kunnen: het is goed zo hij heeft dertien jaar moeten lijden aan een ernstige ziekte.
Na vijf jaar kon ik pas vrede hebben met het feit dat hij er niet meer is en dat ik hem nooit meer een hand kan geven. Hij was mijn opa, maar was als een vader voor mij. Gelukkig heb ik mijn vader nog en daar heb ik ook een sterke band mee. Ik heb het geluk gehad dat ik tweemaal die speciale band heb gehad die een vader en zoon hebben. Dat is toch ook iets bijzonders en wat ik mij nu tijdens het schrijven realiseer. Ik ben van mezelf als kind al best een angstig persoon. Ik schaam mij er absoluut niet voor, maar ik ben wel iemand die ondanks zijn angsten wel dingen onderneemt om deze onder ogen te komen. Angst en verdriet zijn emoties die ons leven zo in de weg kunnen staan als we deze de ruimte geven om ons leven over te nemen. Denk eens na vijf jaar stond ik stil bij het verlies van mijn opa. Vijf lange jaren. In die vijf jaar heb ik niks gedaan om verder te komen in mijn leven. Dat is toch te gek voor woorden dat ik mezelf vijf jaar van mijn leven heb ontnomen. Ik kan wel zeggen, maar er was niemand die mij zei anders te doen. Dat is het verschil tussen slachtoffer en vechter. Ik ga niet met vingers wijzen want dan wijzen er drie terug. Doe het maar en dan zul je zien dat ik daar gelijk in heb. Als je iets wil in het leven dan ben jij de enige die daar verandering in kan brengen. Jij bent ook de enige wie jou kan tegenhouden of tegenwerken. Ongeacht wat je mee hebt gemaakt, je problemen en obstakels zijn niet jou identiteit. knoop dat in je oren. In de jaren dat na het overleiden van mijn opa heb ik wel enige actie ondernomen. Ik ging in therapie en ik gaf toe ik heb hulp nodig, want alleen kom ik er niet. Natuurlijk hielp mij dat niet direct. Door bepaalde omstandigheden ging ik ook niet meer, maar het heeft mij op weg geholpen. Ik ben nu veel aan het luisteren naar motivatie sprekers op YouTube en ik lees nu ook bepaalde boeken. Ik vond een video op Facebook wat voor mij een echt eye-opener was. Ik zal deze binnenkort proberen te uploaden op mijn website. Door deze video zag ik wel in dat ik mijn problemen had aangenomen als identiteit. Ik durfde ze niet los te laten, want ja wie ben ik dan eigenlijk en ben ik wel blij met wat ik zal vinden als ik me ware ik zie. Tot de dag van vandaag ben ik nog niet teleurgesteld. Wat ik wil meegeven is, laat los wat je tegenhoud. Je bagage is een deel van jou, maar het is niet wie jij bent. Laat zien wie jij bent en zeg tegen je bagage ik draag je misschien mee, maar als je echt lastig gaat doen gooi ik je overboord. Hetzij als je op een metaforisch schip bent dan natuurlijk. Leven in het nu en werk hard aan jou toekomst. We krijgen terug wat we in het universum naar buiten sturen.
Groeten en positieve kracht,
E. Bering.
