Beste lezers,
Afgelopen vrijdag kon ik dan eindelijk mijn dochter en vrouw weer in mijn armen sluiten. Dan sta je daar dan op Schiphol voor het raam bij de bagageband te wachten. Honderden mensen verzamelen zich daar en ik kon mijn gezin maar niet spotten. Tot ik ineens in de verte mijn dochter in de armen van haar tante zie.
Zwaar vermoeid van de lange reis en weinig slaap.
De foto`s van een huilende dochter met dikke tranen over haar wangen waren al vooraf gegaan.
Toen de koffers eenmaal van de band waren gepakt en ze nog even de buggy bij de bagageband er naast moesten pakken, liep mijn vrouw met onze dochter in haar armen. Ook mijn nichtje de dochter van mijn schoonzusje die ik als eigen beschouw spotte mijn aanwezigheid. Nu was ook zij blij mij te zien en rende op het raam af, net zoals mijn dochter. Mijn dochter die natuurlijk kortere benen heeft omdat ze ook pas 3.5 jaar oud is, ging huilen toen haar nichtje eerder bij het raam was. Nadat mijn vrouw haar weer in de armen had genomen liepen ze richting de uitgang. Toen ze de deuren uit kwamen hoorde ik mijn vrouw al zeggen: kijk daar is papa. Mijn dochter antwoorde met: waar? waar? Ze draaide haar hoofd mijn kant uit en toen ze me zag verscheen er een glimlach van oor tot oor. Ze rende op mij af en ik ging gehurkt zitten. Ze sprong in mijn armen waardoor ik nog net mijn evenwicht kon houden.
Ze deed een stapje terug en vertelde mij terwijl de eerste tranen al over haar wangetjes rolde: papa ik wilde graag naar jou toe maar de deur ging niet open. Ze brak in tranen uit omhelsde mij stevig en huilde met een groot volume. Ongetwijfeld hadden we veel bekijks, maar het enige waar ik aan kon denken was: houd het droog en houd je groot. Ik liet haar gewoon uithuilen want ze moet tenslotte vrij kunnen zijn in het uiten van haar emoties en het enige wat ik zei: je bent nu bij me alles komt goed.
Daarna was het een en al lachen, gieren en brullen op weg naar de auto. Nu moet ik zeggen ik ben niet altijd een makkelijke vader. Ik heb een hoop regels, maar het is altijd voor haar eigen bestwil. Ondanks de preken die ze soms krijgt, is dat nu net iets wat op dat moment niet meer telt. De liefde die je kan krijgen van je kind is magisch en soms heel soms vergeten we dat nog wel eens.
Koester je kinderen en hun liefde.
Groet,
E.Bering.
