Beste lezers welkom,
Eerst wil ik even zeggen dat ik het leuk vind om te zien dat mijn tweede blog al vaker is gezien dat mijn eerste blog. Laat de lijn maar stijgen.
In het leven is er een hoop waar we geen controle over hebben. Natuurlijk de dood is wat niemand in de hand heeft. We hebben niemand die zoals in sommige films onsterfelijkheid kunnen bieden.
Wij krijgen allemaal te maken met gebeurtenissen en situaties waar we niks aan kunnen doen. Zoals de meeste mensen gaan we er ons druk om maken. Het enige wat we daarmee winnen is stress. Nu is het algemeen bekend dat stress niet goed voor ons is.
In plaats van je druk te maken over de situatie zelf, kun je jezelf het beste afvragen: Hoe ga ik hier mee om? Hoe moeilijk het soms ook is. Hebben we er niks aan om je er druk om te gaan maken. Ook heeft het geen zin als we er elke dag maar mee bezig zijn in de negatieve zin.
Hoe voel ik mij erbij? waarom zou ik mij nog ergens anders mee bezig houden als het mij zo een rot gevoel geeft. Er zijn mensen die hun hele dag of zelfs hun leven laten sturen door de gevoelens die het bij ons naar boven brengt.
Een klein en misschien wat cliche voorbeeld: Stel je bent onderweg naar je werk en omdat je al te laat van huis ben vertrokken ga je sneller rijden en probeer je toch nog op tijd op werk te verschijnen.
Ten eerste: het levert stress en ten tweede ben je een gevaar voor jezelf en andere weggebruikers.
Is het racen naar je werk met het risico dat je verongelukt die ene baan echt waard, met de kans dat je je partner, gezin of familie nooit meer zult zien?
Vraag jezelf dat af de eerst volgende keer dat je weer te hard rijd omdat je niet op tijd van huis ben vertrokken.
Nu een persoonlijker voorbeeld. Een aantal jaar geleden is mijn opa overleden. Hij was al jaren ernstig ziek. Na zijn overlijden ben ik eigenlijk niet verder gaan leven dan het punt dat ik afscheid van hem moest nemen na het voordragen van een brief op zijn begrafenis. Het heeft zeker 5 jaar geduurd voordat ik kon denken: Hij is nu op een betere plek, zonder de pijn van zijn ziekte. Tot eind vorig jaar was ik boos op mezelf en sloeg ik mezelf voor mijn kop. Ik vond het zo moeilijk om hem elke keer meer en meer te zien afglijden dat ik minder langs kwam. Als ik toen maar had kunnen denken: hij is ziek en zal nooit meer beter worden. Laat ik mijn tijd die er nog is met hem benutten. Had ik dat gedaan had ik waarschijnlijk meer met hem kunnen zijn en hem kunnen steunen in plaats van wegblijven uit eigen belang en zelf bescherming. Het enige wat ik nu denk: het is wat het is en ik verander er niks aan.
Ik heb er niks aan om met die kwaadheid rond te blijven lopen. Ook hij zal gewild hebben dat ik verder zou gaan. Het zijn gedane zaken en daar verander ik nu toch niks meer aan.
Voor nu zeg ik: neem de situaties die op je pad komen zoals ze zijn en laat los wat je niet kan veranderen voor dat je je hart verbitterd.
Groeten, E.Bering
